Χάθηκε το άρθρο που είχα γράψει. Ξαναγράφω..όπως το θυμάμαι
Είδα σε μία διαδικτυακή φυλλάδα αυτό το άρθρο (http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/332699/ta-ofeli-tou-aunanismou/) που λέει πόσο καλό κάνει στους άνδρες να τραβάνε μαλακία. Ενώ παλιά λέγανε ότι οι Μαλάκες θα τυφλωνόντουσαν, θα τους έπεφτε δια παντός το πουλί, το μαλλί, τα νύχια, τα φρύδια και θα τρελλαίνονταν, τώρα με φωτογραφίες σαν αποδειξη σου λένε παίχτο γιατί κάνει καλό στο προστάτη σου, όσοι δεν το παίζουν πολύ και συχνά κινδυνεύουν να καταλήξουν στον ουρολόγο, να τους ψαχουλέψει (εκ των όπισθεν) το προστάτη τους. Και καλά άμα σ’ αρέσει το πισωκολλητό, δεν θα πονέσεις όταν η χερούκλα του γιατρού σου μπεί απο πίσω, άμα όμως δεν σ’ αρέσει..ΑΟΥΤΣ. Ετσι με τις ευλογίες της επιστήμης και των εφημερίδων, μαλακισθείτε γιατί χανόμαστε. Γέλασα, με τα γραφτά, ναί γέλασα, αναρωτήθηκα όμως γιατί η μαλακία θεωρείται μόνο ανδρική εφαρμογή. Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ψυχή; Δεν το παίζουμε ;
Προφανώς μας θεωρείτε αγίες, να υπάρχουμε μόνο για το σέξ, την αμοιβαία ηδονή, το κατά μόνας απαγορευτικό. Τι πλάνη! Φυσικά και το παίζουμε, όταν δεν μας βλέπετε, οταν κοιμάστε δίπλα, όταν έχετε τελειώσει με τους οργασμούς σας και γυρίσει πλευρό, όταν μας έρχεται αυτός ο πόθος, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι επειδή είδαμε έναν άνδρα στο μετρό που μας άρεσε ή έναν ηθοποιό στο πανί. Βάζουμε το χέρι μέσα στο βρακί μας, κλείνουμε τα μάτια και χανόμαστε..στις φαντασιώσεις. Μετά είμαστε πιο χαλαρές, πιο λαμπερές, πιο ήρεμες.
Δεν ξέρω για εσάς, ήταν μία εποχή της ζωής μου που τράβαγα πολύ μαλακία. Ηταν τότε που έπαθε ο Β ένα ελαφρύ έμφραγμα και ο γιατρός του, που ήταν και οικογενειακός φίλος, μας απαγόρευσε τον έρωτα, μη μείνει στο τόπο. Ηταν μία δύσκολη περίοδος και για εκείνον και για μένα γιατί είμασταν απο νέοι πολύ του σέξ, άλλα ζευγάρια μετά μερικά χρόνια βαριούνται, εμείς όχι. Ηξερε ότι το παίζω μόνη μου, όταν εκείνος έλειπε, ήλπιζε να πηγαίνω με κανέναν άλλο για να ξεδίνω και προσευχόταν να γίνει καλά για να μπορεί να μυρίζει όλο και περισσότερες μαργαρίτες..ναί ήταν πολύ γυναικάς. Ευτυχώς όχι ζηλιάρης. Κάτι πολύ καλό και για τους δυό μας. Ετσι μου αγόραζε κάτι γερμανικά περιοδικά με πολλές εικόνες για να τις μελετάω και να ξεδίνω..όσο εκείνος ανάρρωνε. Περιοδικά που τα έδινα και σε φίλες μου, οι οποίες πάντα ήθελαν να βλέπουν τσόντες αλλά ποτέ δεν τόλμησαν ούτε σε drive-in να πάνε, ούτε ν αγοράσουν απο το περίπτερο της γειτονιάς τέτοια..θα γινόντουσαν βούκινο. Δεκαετία του ‘8Ο, τα πρώτα βίντεο κυκλοφορούσαν αλλά ήταν ακριβά.
Ναί, οι περισσότερες γυναίκες ενδιαφέρονται να βλέπουν τσόντες, αλλά μόνες τους, χωρίς τους γκόμενους μαζί. Γιατί τότε ζηλεύουν και φοβούνται μήπως οι «καλλιτέχνιδες» της τσόντας αποδειχθούν καλύτερες απο εκείνες. Μόνες όμως μιά χαρά τις βλέπουμε..το παίζουμε και πάμε απο οργασμό σε οργασμό. Μερικές πιο νέες παίρνουν και δονητές απο σιλικόνη, γυάλινους..πλαστικούς, διάφορα εξαρτήματα, όλα για να προσφέρουν ακόμην έναν οργασμό. Ναί στις περισσότερες απο εμάς ΑΡΕΣΕΙ η μαλακία.
Γι’ αυτό σας έύχομαι φέτος το Πάσχα, μεταξύ των άλλων μη ξεχάσετε τη μαλακία, σας κάνει καλό.
Τετράδια ηδονής 